Entah kenapa…
Tiba-tiba saya terasa
Kenangan dengan kamu
Hadir semula satu persatu.
Tawa riang kamu
Lawak jenaka kamu
Juga tingkah nakal kamu
Buat saya rasa
Ingin tersenyum walau sendirian.
Esak tangis kamu
Kisah sedih kamu
Juga rajuk manja kamu
Buat jiwa saya juga terasa kesebakkannya..
Rasa rindu itu datang menyapa
Dan ia buat saya
Terasa ingin kembali
Terbang ke masa silam kita.
Tapi bila membayangkan
Rasa sakit yang menyesak dada
Tak sanggup pula sudahnya…
Wahai insan yang hadir cuma untuk seketika..
Saya ingin kamu percaya
Kasih kamu itu sungguh besar maknanya
Buat saya yang sering sendiri
Buat saya yang sering diketepi…
Wahai insan yang hadir cuma seketika…
Saya ingin kamu ketahui
Bahawasanya saya akan bahagia
Andai kamu juga bahagia
Kerana bagi saya
Kebahagiaan orang-orang yang saya sayangi
Lebih bererti dari segala-galanya.
Wahai insan yang hadir cuma untuk seketika..
Saya ingin kamu fahami
Walaupun dengan mengasihi kamu
Telah buat hati saya terluka
Namun saya masih mahu
Berterima kasih kepada kamu
Atas kasih dan sayang
Yang kamu sudi berikan itu
Ia buat saya
Menjadi insan yang lebih tahu menghargai
Hati-hati lain yang juga sudi mengasihi
Diri saya yang tak seberapa ini…
Wahai insan yang hadir cuma untuk seketika
Saya ingin kamu mengerti
Andai satu saat nanti
Kamu terasa begitu sendiri
Dan tak ada seorangpun yang sudi menemani
Ketahuilah oleh kamu
Di satu sudut kecil
Dalam dunia yang begitu besar ini
Yang akan sentiasa
Mengenang kamu dalam doanya
Merindu kamu dalam kesunyiannya…
No comments:
Post a Comment